حال و روز وخیم پناهندگان یمنی در اردوگاه های جیبوتی

به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صداوسيما به نقل از شبکه تلویزیونی الجزیره، صدها تن از پناهندگان یمنی سالهاست در اردوگاههایی در شمال جیبوتی زندگی می کنند که از ساده ترین نیازهای اولیه زندگی بی بهره است.
پناهندگان یمنی در اردوگاه اُبوخ می گویند به دلیل ادامه جنگ در یمن، درد و رنجهای آنان نیز روز به روز بیشتر می شود و همین جنگ است که مانع بازگشت آنان به شهرها و روستاهایشان در یمن می شود.
برای رسیدن به اردوگاه ابوخ که مختص پناهندگان فراری از جنگ در یمن است، باید از بیابانی بی آب و علف گذر کرد. در مسیر رسیدن به این اردوگاه، با دهها مهاجر روبرو می شوید که در راه بازگشت به یمن و تلاش برای یافتن کار هستند، سفری که نیازمند چهار روز پیاده روی برای رسیدن به ساحل است و از آنجا باید برای رسیدن به شبه جزیره عربی، سوار قایق شوند.
یکی از این افراد گفت: من به دنبال رزق و روزی و کار هستم تا بتوانم پول و غذایی فراهم کنم. من به دنبال دردسر نیستم.
در اطراف شهر ابوخ در شمال جیبوتی، اردوگاه پناهندگان یمنی قرار دارد که با چادرهایی ویران از یمنیها پذیرایی می کند. چادرهایی که صدها یمنی در آن ساکن هستند نه گرمای تابستان را از آنان دور می سازد نه تندبادهای خاکی را.
عبدالله رینا یکی از یمنی هایی است که به همراه همسر و فرزندانش سالهاست که در این اردوگاه ساکن شده است. وی می گوید درد و رنج پناهندگان در اینجا بسیار است و از ساده ترین نیازهای زندگی بی بهره اند و همه امیدش آن است که اینجا را ترک کند.
وی گفت: از خداوند عز و جل می خواهم که اکنون ما را خوشحال کند، یا اینکه به کشوری دیگر بروم و یا اینکه حداقل به من هزار دلار بدهند و بگویند برو و به کشورت بازگرد. ای کاش بشود...اینجا هیچ چیز نداریم و متاسفانه آن اتفاق هم نمی افتد.
نزدیکی جیبوتی به مرز و به خاطر اینکه یکی از معدود کشورهایی است که با وجود منابع درآمدی ناچیزش، پناهندگان یمنی را می پذیرد، باعث شد آوارگان یمنی رهسپار این کشور شوند، اما با وجود طولانی شدن زمان جنگ در یمن، پناهندگان خود را در دایره فراموشی جامعه جهانی یافتند و زندگی آنها در این اردوگاه بی معنا شده است، در حالی که هیچ چشم انداز روشنی از بازگشتشان به کشور خود وجود ندارد.
محمد صالح یکی دیگر از این پناهندگان یمنی اردوگاه ابوخ به الجزیره گفت: در چادرهایی تکه تکه شده زندگی می کنیم، زیر بادها و زیر آفتاب. از اینجا بود که تصمیم گرفتیم بازگردیم. بازگشت به کشورمان، در جایی که جنگ هست برایمان بهتر است. حداقل آنجا یکبار در حملات جنگنده ها می میریم، نه اینکه اینجا روزانه صدبار بمیریم.