کهنه سربازان آمریکایی به ویتنام مهاجرت مي کنند

این روزنامه آمریکایی در گزارشی به قلم رلف جنینگز در پایگاه اینترنتی خود نوشت: بیش از 58 هزار نظامی آمریکایی در جنگ ویتنام کشته شدند، و از زمان پایان جنگ در سال 1975، تعداد بی شماری از کهنه سربازان آمریکایی برای طلب بخشش یا آشتی به ویتنام بازگشته اند. اما این روزها بعضی از کهنه سربازان به دلایل مادی به ویتنام باز می گردند؛ دلایلی همچون مسکن و خدمات درمانی ارزان و سطح زندگی بالاتر.
رشد سریع در ویتنام و همسایگان این کشور در جنوب شرق آسیا شرایطی ایجاد کرده است که در گذشته غیرقابل تصور بود؛ سبک زندگی کهنه سربازان آمریکایی سالمند در ویتنام یادآور سبک زندگی در (ایالت های گرانقیمت) فلوریدا، نوادا و آریزوناست. هزینه های ماهانه در ویتنام به ندرت از دو هزار دلار فراتر می رود، حتی اگر در خانه ای برای مثال چهار خوابه به مساحت 170 متر مربع زندگی کنید و یک آشپز و نظافتچی هم داشته باشید. در ضمن همسایگان (کهنه سربازان آمریکایی که در ویتنام زندگی می کنند) گرم و صمیمی هستند، چرا که بیشتر جمعیت فعلی ویتنام بعد از پایان جنگ ویتنام در سال 1975 متولد شده اند، و کهنه سربازان می گویند حتی وقتی با همسایگان ویتنامی خود درباره دوره خدمتشان در این کشور سخن می گویند، به ندرت با خشم یا واکنش آنها رو به رو می شوند.
ویتنام مقررات صدور روادید را تسهیل کرده است تا بازنشستگان آمریکایی را با پس اندازهایشان به این کشور بکشاند. عامل ژئوپولیتیک نیز در این امر دخیل است. رونق اقتصادی چین، مزایای گسترده ای برای ویتنام داشته است، و این در حالی است که ویتنام رابطه متزلزلی با چین داشته است و در سال 1979 درگیر جنگ موقت با این کشور شد. اتباع خارجی، ویتنام را مهمان نوازتر از چین می دانند.
دولت نمی گوید که دقیقاً چه تعداد بازنشسته آمریکایی در ویتنام زندگی می کنند. مصاحبه با حدود 12 بازنشسته آمریکایی نشان می دهد بعضی از آنها با روادید گردشگری یک ساله در این کشور زندگی می کنند و دیگران هم برای یک یا دو فصل در آنجا ساکن شده اند. این در حالی است که آمریکایی هایی که با شهروندان ویتنامی ازدواج کرده اند، واجد شرایط اقامت دائم در این کشور شده اند.
فردریک بروک، وکیل شرکت حقوقی بیکر مکنزی که با جامعه آمریکایی ویتنام در ارتباط است، درباره تعداد کهنه سربازانی که در ویتنام زندگی می کنند گفت: ”آنها می خواهند (به ویتنام) برگردند. آنها خواهان آشتی هستند. اغلب آنها با زنان ویتنامی ازدواج کرده اند و پاداش و مزایایی که از تامین اجتماعی دریافت می کنند، بسیار بیشتری از مزایایی است که در لس آنجلس دریافت می کردند.“
ویتنام برای ترغیب افراد بازنشسته از نقاط ثروتمندتر جهان، به دیگر کشورهای جنوب شرق آسیا ملحق شده است. کامبوج هم که میراث دار مداخله نظامی آمریکاست، تلاش می کند آمریکایی هاي بازنشسته را به زندگی در خاک خود ترغیب کند. سرانه تولید ناخالص داخلی این کشور حدود هزار و 400 دلار است، در نتیجه یک خارجی به راحتی می تواند اجاره ماهانه، هزینه های انرژی و حقوق یک خدمتکار را بپردازد.
سریلانکا، که تا سال 2009 درگیر جنگ خونین داخلی بود، روادیدهای دو ساله قابل تمدید برای بازنشستگان بالای 55 سال صادر می کند، مشروط بر اینکه بتوانند هزینه های خود را تامین کنند و دست کم 15 هزار دلار در بانک سپرده گذاری کنند. هزینه زندگی برای یک خارجی در این کشور، هزار تا دو هزار دلار در ماه است.
از دیرباز بیشتر، فیلیپین، تایلند و مالزی مقصدهای بازنشستگان آمریکایی بودند. اما افزایش هزینه های زندگی، به ویژه در مناطق ساحلی همچون کالیفرنیا و نیویورک، بسیاری را به زندگی در نقاط بسیار دورتر سوق داده است.
یکی از کهنه سربازان آمریکایی که در ویتنام زندگی می کند گفت بخش خدمات درمانی در ویتنام بهبود چشمگیری یافته است و اینجا (هوشی مین سیتی) یکی از امن ترین شهرهای جهان است. او گفت بعضی از دوستانش در ویتنام، آمریکایی هایی هستند که هرگز در جنگ ویتنام حضور نداشتند. این کهنه سرباز آمریکایی تصریح کرد: ”هزینه های زندگی در اینجا بسیار پایین است. اینجا یک کشور کمونیست است، اما اگر چشمان شما را ببندم و شما را به مرکز شهر (هوشی مین) بیاورم، هرگز نخواهید فهمید اینجا شهری در ویتنام است.“